Për filmin “La macchina delle immagini di Alfredo C.” (Makina e imazheve të Alfredo C.) të Roland Sejkos, prodhuar e shpërndarë nga Luce-Cinecittà, historia e Alfredos, kinooperator italian që punoi në Itali gjatë fashizmit dhe më pas në Shqipëri gjatë komunizmit, është një çelës i jashtëzakonshëm për të lexuar e interpretuar shumë dukuri, përfshirë marrëdhënien tonë me kujtesën, historinë, totalitarizmin e propagandën.
Jemi mësuar ta marrim imazhin e migracionit në trajta të papërcaktuara. Mediat na kanë ofruar prej kohësh pamje turmash e grupesh mbi barka dhe anije, njerëz ngjitur ngushtë me njëri tjetrin, që u ngjasojnë më shumë milingonave, një lloj entiteti amorf, pa identitet, pa fytyra individuale. Pamje primordiale kolektive, që përçohet shpeshherë e padallueshme, ndaj edhe e frikshme. Migracioni na shfaqet rrjedhimisht, me tipare të panjohura, pothuajse në trajtën e hordhisë, që vjen nga deti kërcënueshëm. Sepse turma ka fytyrën e vet, por jo të njerëzve.
Kur flasim për përfaqësim të realitetit, ose për realitet të mediatizuar, nënkuptojmë atë realitet që na vjen nëpërmjet mediave. Njohësit e këtij procesi e dinë mirë se publiku zakonisht konsideron realitet atë që të fakt është produkt i një procesi të mediatizuar. Kështu, për shembull, realiteti që na vjen nga ekrani i një televizori merret si i mirëqenë,si i tillë, pavarësisht se është përfundimi i një procesi që fillon me seleksionimin e pamjeve, vijon me filmimin e tyre e pastaj me përpunimin e videos. Me pak fjalë, nga telekamera tek ekrani, madje edhe tek spektatori vetë, subjektiviteti është i kudogjendshëm.
Rando Devole 