Nëse kalon në ditë pushimi, që nuk përkon me ndonjë nismë artistike, vështirë ta dallosh punishten “Il Marmoraro” në via Margutta. E mbyllur me kangjella hekuri, pa dritë brenda, punishtja humbet mes dyerve të tjera e mes bimëve të shumta, që duken si ujëvara të gjelbra që rrjedhin mbi mure.
“Pasi u transferova në studion e rrugës Margutta…”, kështu e fillon romanin e tij “Mërzia” (La noia) shkrimtari i njohur italian Alberto Moravia. Kjo rrugë shfaqet shpesh në letërsi, këngë e kinematografi. Lidhja e via Margutta me artin është e hershme dhe vokacioni artistik i saj konfirmohet periodikisht.
Prejardhja e emrit të rrugës Margutta nuk është e sigurt. Megjithëse guidat turistike dhe vulgata thonë se toponimi i rrugës vjen nga shtrembërimi “Marisgutia”, domethënë “Goccia di Mare” (Pikë ujë deti), që shënonte jo pa ironi një rrjedhë uji, që zbriste nga Villa Pinci e që shkonte drejt lumit Tevere. Megjithatë, dëshmi të vërtetuara rrëfejnë tjetër origjinë. Sipas këtyre, emrin rruga e paska marrë nga familja Marguti, që rezultonte atje nga censusi i vitit 1526. Në atë rrugë paska banuar një berber me emrin Luigi Marguti[1].
Rando Devole 